ترانه عشق

کاش لحظه شکفتن                  عشق تو منو نمی برد 

عشقی که پر از دروغ بود          همون جا تو نطفه می مرد

کاش حس عاشقونت               برای من گل نمی کرد 

دروغ بود این که می گفتی        منو یه پاییز زرد

منو باش که قصه هامو             برات مو به مو  می گفتم     

می خواستم غرق تو باشم      تا که از نفس بیوفتم

روی سنگ فرش نگاهم           قدماتو می شمردم

تو رو فریاد می کشیدم           نمی دیدمت می مردم  

حیف که تو لایق عشقم         لایق خوبی نبودی   

رنگ عشق آبی دریاست       اما تو رنگ کبودی

می تونستی واسه دردام      مرحمه یه بوسه باش    

یا مثل غربت بارون               با نگاهم آشناشی 

با هزار هزار آرزو                   دلمو دادم به دستت 

حالا پس می گیرم اونو          از تو دست غم پرست